Jak skonfigurować sieć IP za pomocą „nmcli” w systemie Linux
Jako administrator Linuksa masz różne narzędzia do konfiguracji połączeń sieciowych, takie jak nmtui, NetworkManager z graficznym interfejsem użytkownika GNOME i oczywiście nmcli (narzędzie wiersza poleceń menedżera sieci).
Zaobserwowałem, że wielu administratorów używa nmtui ze względu na jego prostotę. Jednak użycie nmcli oszczędza czas, zwiększa pewność siebie, umożliwia integrację ze skryptami i jest głównym narzędziem do rozwiązywania problemów z siecią serwerów Linux, szybko przywracając jej funkcjonalność.
Po zauważeniu licznych komentarzy proszących o pomoc dotyczącą nmcli, zdecydowałem się napisać ten artykuł. Oczywiście powinieneś zawsze uważnie czytać strony podręcznika (są one dla ciebie źródłem nr 1). Moim celem jest zaoszczędzenie Twojego czasu i dostarczenie przydatnych wskazówek.
Składnia polecenia nmcli
Składnia nmcli jest następująca:
nmcli [OPTIONS] OBJECT {COMMAND | help}
Gdzie OBJECT jest jednym z ogólnych, sieciowych, radiowych, połączeń, urządzeń i agentów.
Sprawdź stan urządzenia sieciowego w systemie Linux
Dobrym punktem wyjścia byłoby sprawdzenie naszych urządzeń:
nmcli dev status
DEVICE TYPE STATE CONNECTION
docker0 bridge connected docker0
virbr0 bridge connected virbr0
enp0s3 ethernet connected enp0s3
virbr0-nic ethernet disconnected --
lo loopback unmanaged --
Jak widzimy w pierwszej kolumnie znajduje się lista naszych urządzeń sieciowych. Mamy jedną kartę sieciową o nazwie enp0s3. Na Twoim komputerze możesz zobaczyć różne nazwy.
Nazwy zależą od typu karty sieciowej (czy jest ona zintegrowana, czy karta PCI itp.). W ostatniej kolumnie widzimy nasze pliki konfiguracyjne, za pomocą których nasze urządzenia łączą się z siecią
Łatwo zrozumieć, że nasze urządzenia same w sobie nie są w stanie nic zrobić. Potrzebują, abyśmy utworzyli plik konfiguracyjny, w którym poinstruujemy ich, jak uzyskać łączność sieciową. Pliki te nazywane są także „profilami połączeń” i znajdziemy je w katalogu /etc/sysconfig/network-scripts.
cd /etc/sysconfig/network-scripts/
ls
Przykładowe wyjście
ifcfg-enp0s3 ifdown-isdn ifup ifup-plip ifup-tunnel
ifcfg-lo ifdown-post ifup-aliases ifup-plusb ifup-wireless
ifdown ifdown-ppp ifup-bnep ifup-post init.ipv6-global
ifdown-bnep ifdown-routes ifup-eth ifup-ppp network-functions
ifdown-eth ifdown-sit ifup-ib ifup-routes network-functions-ipv6
ifdown-ib ifdown-Team ifup-ippp ifup-sit
ifdown-ippp ifdown-TeamPort ifup-ipv6 ifup-Team
ifdown-ipv6 ifdown-tunnel ifup-isdn ifup-TeamPort
Jak widać, pliki o nazwach rozpoczynających się od 'ifcfg-' (konfiguracja interfejsu) są profilami połączeń. Kiedy tworzymy nowe połączenie lub modyfikujemy istniejące za pomocą nmcli lub nmtui, wyniki są zapisywane tutaj jako profile połączeń.
Pokażę ci dwa z nich z mojego komputera, jeden z konfiguracją DHCP i jeden ze statycznym adresem IP.
cat ifcfg-static1
cat ifcfg-Myoffice1
Zdajemy sobie sprawę, że niektóre właściwości mają różne wartości, a inne nie istnieją, jeśli nie są konieczne.
Rzućmy okiem na najważniejsze.
TYPE– mamy tutaj typ Ethernet. Moglibyśmy mieć także WiFi, zespół, więź i inne.DEVICE– nazwa urządzenia sieciowego powiązanego z tym profilem.BOOTPROTO– jeśli ma wartość „dhcp”, to nasz profil połączenia uzyskuje dynamiczny adres IP z serwera DHCP. Jeśli ma wartość „brak”, oznacza to, że nie używa dynamicznego adresu IP i prawdopodobnie przypisujemy statyczny adres IP.IPADDR– to statyczny adres IP, który przypisujemy do naszego profilu.PREFIX– maska podsieci. Wartość 24 oznacza 255.255.255.0. Maskę podsieci można lepiej zrozumieć, zapisując jej format binarny. Na przykład wartości 16, 24 i 26 oznaczają, że pierwsze 16, 24< lub odpowiednio 26 bitów jest ustawione na 1, a pozostałe na 0. Określa to adres sieciowy i zakres adresów IP, które można przypisać.GATEWAY– adres IP bramy.DNS1,DNS2– dwa serwery DNS, z których chcemy skorzystać.ONBOOT– jeśli ma wartość „tak” oznacza to, że przy uruchomieniu nasz komputer odczyta ten profil i spróbuje przypisać go do swojego urządzenia.
Sprawdź połączenie sieciowe w systemie Linux
Przejdźmy teraz dalej i sprawdźmy nasze połączenia:
nmcli con show
Ostatnia kolumna urządzeń pomaga nam zrozumieć, które połączenie jest „UP” i działa, a które nie. Na powyższym obrazku widać dwa aktywne połączenia: Myoffice1 i enp0s8.
Wskazówka: jeśli chcesz zobaczyć tylko aktywne połączenia, wpisz:
nmcli con show -a
Wskazówka: możesz użyć przycisku automatycznego uzupełniania Tab, gdy używasz nmcli, ale lepiej jest użyć minimalny format polecenia.
Zatem następujące polecenia są sobie równe:
nmcli connection show
nmcli con show
nmcli c s
Sprawdź adres IP w systemie Linux
Jeśli sprawdzę adresy IP moich urządzeń:
ip a
Widzę, że moje urządzenie enp0s3 pobrało adres IP 192.168.1.6 z serwera DHCP, ponieważ profil połączenia Myoffice1, który jest uruchomiony, ma konfigurację DHCP.
Jeśli „uruchom” mój profil połączenia o nazwie static1, moje urządzenie przyjmie statyczny adres IP 192.168.1.40 zdefiniowany w profil połączenia.
nmcli con down Myoffice1 ; nmcli con up static1
nmcli con show
Zobaczmy jeszcze raz adres IP:
ip a
Możemy stworzyć nasz pierwszy profil połączenia. Minimalne właściwości, które musimy zdefiniować, to type, ifname i con-name:
type– dla typu połączenia.ifname– dla nazwy urządzenia, która jest przypisana do naszego połączenia.con-name– jako nazwa połączenia.
Tworzenie nowego połączenia Ethernet w systemie Linux
Utwórzmy nowe połączenie Ethernet o nazwie Myhome1, przypisanej do urządzenia enp0s3:
nmcli con add type ethernet con-name Myhome1 ifname enp0s3
Sprawdź jego konfigurację:
cat ifcfg-Myhome1
Jak widać ma BOOTPROTO=dhcp, ponieważ nie podaliśmy żadnego statycznego adresu IP.
Wskazówka: możemy modyfikować dowolne połączenie za pomocą polecenia „nmcli con mod”. Jeśli jednak zmodyfikujesz połączenie DHCP i zmienisz je na statyczne, nie zapomnij zmienić go „ipv4.method ” z „auto ” na „manual ” . W przeciwnym razie otrzymasz dwa adresy IP: jeden z serwera DHCP i adres statyczny.
Stwórzmy nowy profil połączenia Ethernet o nazwie static2, który zostanie przypisany do urządzenia enp0s3, ze statycznym adresem IP 192.168.1.50, podsiecią maska 255.255.255.0=24, i brama 192.168.1.1.
nmcli con add type ethernet con-name static2 ifname enp0s3 ip4 192.168.1.50/24 gw4 192.168.1.1
Sprawdź jego konfigurację:
cat ifcfg-static2
Zmodyfikuj serwery DNS w systemie Linux
Zmodyfikujmy ostatni profil połączenia i dodajmy dwa serwery dns.
nmcli con mod static2 ipv4.dns “8.8.8.8 8.8.4.4”
Wskazówka: jest coś, na co musisz zwrócić uwagę: właściwości adresu IP i bramy mają inne nazwy po dodaniu i modyfikacji połączenia. Kiedy dodajesz połączenia, używasz „ip4 ” i „gw4 ”, natomiast gdy je modyfikujesz, używasz „ipv4 ” i „ gwv4”.
Uruchom połączenie Ethernet w systemie Linux
Przywołajmy teraz ten profil połączenia:
nmcli con down static1 ; nmcli con up static2
Jak widać, urządzenie enp0s3 ma teraz adres IP 192.168.1.50.
ip a
Wskazówka: istnieje wiele właściwości, które możesz modyfikować. Jeśli nie pamiętasz ich na pamięć, możesz sobie pomóc, wpisując „nmcli con show ”, a następnie nazwę połączenia:
nmcli con show static2
Możesz modyfikować wszystkie te właściwości pisane małymi literami.
Na przykład: gdy wyłączysz profil połączenia, NetworkManager wyszukuje inny profil połączenia i wyświetla go automatycznie. (Pozostawiam to jako ćwiczenie, aby to sprawdzić). Jeśli nie chcesz, aby Twój profil połączenia łączył się automatycznie:
nmcli con mod static2 connection.autoconnect no
Ostatnie ćwiczenie jest bardzo przydatne: utworzyłeś profil połączenia, ale chcesz, aby korzystali z niego konkretni użytkownicy. Warto klasyfikować swoich użytkowników!
Ustaw uprawnienia do połączenia Ethernet na Użytkownik w systemie Linux
Zezwalamy tylko użytkownikowi stella na korzystanie z tego profilu:
nmcli con mod static2 connection.permissions stella
Wskazówka: jeśli chcesz nadać uprawnienia więcej niż jednemu użytkownikowi, musisz wpisać user:user1,user2 bez spacji między nimi:
nmcli con mod static2 connection.permissions user:stella,john
Jeśli zalogujesz się jako inny użytkownik, nie będziesz mógł uruchomić tego profilu połączenia:
nmcli con show
nmcli con up static2
ls /etc/sysconfig/network-scripts
Komunikat o błędzie informuje, że połączenie „static2” nie istnieje, nawet jeśli widzimy, że istnieje. Dzieje się tak, ponieważ bieżący użytkownik nie ma uprawnień do nawiązania tego połączenia.
Wniosek: nie wahaj się użyć nmcli. To proste i pomocne.